Thomas Min (TTTT25')
Thursday 17.09.15 (19h-00h)
A one day documentation presentation, based on the previous exposition 'Appropolis', by Thomas Min
Abuse the law to terrorise
tekst door Charlotte Van Buylaere
NL: De eerste expo na het zomerreces is er een die vertrekt vanuit de voorgaande. De expo van kunstenaar Thomas Min is de zogenaamde 25 accent in de lijst evenementen in These Things Take Time. Dit toonmoment is de appendix van een kortstondige residentie in augustus waaraan beeldend kunstenaars Matthias Yzebaert, Maxime Ryckaert en Wouter Sibrun deelnamen. In maar liefst vier dagen poogden ze een rode draad te vinden in hun manier van werken en daarmee aan de slag te gaan om een presentatie van hun samenwerking te tonen in de werk- en tentoonstellingsruimte. ‘Appropolis’ heette de tentoonstelling in augustus, verwijzend naar het fenomeen van toe-eigening in de naam van kunst (cf. appropriation; appropriation art).
Thomas Min exploiteert dit idee van toe-eigening in Appropolis’ epiloog; Een thema waar Min immers al langer op werkt. In het afstudeerproject dat hij afgelopen academiejaar creëerde voor het behalen van een Master in de Fotografie aan de School of Arts Gent, evoceert hij een fascinatie voor het medium fotografie, dat in essentie altijd een reproductie is van bestaande beelden. De foto is steeds een afbeelding, hetzij van een geënsceneerde situatie, een toevallige compositie of een geabstraheerd beeld dat uitdrukking geeft aan een bepaalde emotie. Hoe dan ook kan het nieuwe beeld met al zijn artistieke kwaliteiten, niet bestaan zonder datgene wat men heeft gefotografeerd. Voornamelijk met betrekking tot kunstobjecten en het reproduceren van die objecten in de (kunst)catalogus roept dit een aantal vraagstukken op. Thomas Min houdt ervan om te verwarren; subtiel, weldoordacht en lichtjes humoristisch.
Diezelfde kwaliteiten zitten vervat in 25 accent, een expo met een nietszeggende titel, (*) opgevat als een voetnoot van de échte tentoonstelling. Die duurde trouwens drie dagen, terwijl men slechts één avond de kans krijgt om Min’s voetnoot te lezen. Maar zoals in een tekst, is een voetnoot vaak niet onbelangrijk en is het de plaats waar men al eens een kritische bedenking mag neerzetten. Zoals bij metadata, zeggen ze soms meer dan data an sich. Min ging op zoek naar datgene wat de residenten en hun werkproces bindt; hij ontleedde hun werk- en denkproces aan de hand van beeldmateriaal dat hij zelf tijdens hun werkweek verzamelde en trachtte er een beeld aan te koppelen dat metaforisch wordt voor de zevendaagse samenwerking. Een van die beelden werd de sokkel. Thomas Min’s scherpe analytische blik, maar evenzeer zijn subtiele zin voor humor representeert de sokkel als een epicentrum van de residentie. Ongetwijfeld niet opvallend voor de residenten zelf die in de bewuste week, langs, voor, achter en over de sokkel liepen als een verwaarloosbare noodzakelijkheid. Thomas onderschepte het belang van dit object en kroonde dit on-ding tot onderwerp van de voetnoottentoonstelling. In de werk-slash-tentoonstellingsruimte a.k.a. fotostudio is de sokkel het fotomodel dat in een resem aan settings poseert. Verticaal, horizontaal, ijdel of vermoeid. De sokkel kan, mag en moet langs alle kanten gezien worden. De schaduwpartijen, de open onderkant en gesloten bovenkant, de rechte hoeken, het lichtspel in de haakse vlakken, de imperfecte perfecties…. Deze sokkel werd de Cara Delevingne van 25 accent.
Thomas Min bewijst opnieuw zijn vaardigheid in het analyseren van de werkelijkheid en traceert de onverwachte verbindingen tussen mensen en objecten. Relaties ontplooien zich als netwerken, als onzichtbare rizomen die door opmerkzame fotografen in beeld kunnen worden gebracht.
(*) “Behalve als een titel ook een beeld kan zijn”. Verwijzend naar de affiche die de etalage vulde, waar de spons die door de barcode veegt een titel kan zijn. Als symbool voor het opkuisen/uitvegen/stempelen (van beeld en voorgaand werk bijvoorbeeld).
❏ TTTT ARCHIVE ❐